Πρέπει να ήταν Τετάρτη ή Πέμπτη απόγευμα κάποιου μήνα τον 14 αιώνα π.χ. όταν γνώρισα τον Στέλιο Λ. Ήμουν αποκαμωμένος από τον ολοήμερο ύπνο και αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και να κατέβω στην χώρα για ένα φρέντο. Η Μύκονος ήταν ειδυλλιακή εκείνα τα χρόνια, το νησί ήταν καταπράσινο, οι Ρώσοι γηγενείς(οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν Ρωσικής καταγωγής με Αψβουργικά χαρακτηριστικά)[1] ευημερούσαν χάρις το εμπόριο μάνγκο, η γυναικεία ομάδα του μπίτς σκάκι μόλις είχε κατακτήσει το 4^ο διαγαλαξιακό πρωτάθλημα και η πεζογέφυρα Μύκονος- Βαρκελώνη[2] ήταν σχεδόν έτοιμη. Τίποτα δεν προϊδέαζε για το τι θα ακολουθούσε[3]…

Μόλις κάθισα στην αγαπημένη μου θέση άκουσα έναν ήχο που έμοιαζε με προσεδάφιση διαστημόπλοιου. Παραξενεύτηκα διότι ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι τα δρομολόγια διαστημόπλοιων είχαν διακοπεί λόγω των επικείμενων εγκαινίων της πεζογέφυρας, κί΄όμως ήταν διαστημόπλοιο. Αυτό που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι υπήρχε μόνο ένας επιβάτης, κάτι το οποίο παραβίαζε ξεκάθαρα την συνθήκη 878 του Παγκόσμιου οργανισμού μεταφορών[4]. Ο Επιβάτης κατεβαίνοντας έγνεψε προς τον πιλότο και τον είδα να δίνει κάτι που έμοιαζε με μικρή ποσότητα Σοδέν[5] σε μία γοητευτική αεροσυνοδό που τον αποχαιρετούσε με δάκρυα στα μάτια…. Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια.

«Ποιος είναι αυτός και τι θέλει στο νησί;», σκέφτηκα.

Όσο πλησίαζε στο Café η φιγούρα του άρχιζε να μου θυμίζει κάτι. Όταν μπήκε στο μαγαζί ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάπου είχαμε συναντηθεί. Προσπάθησα να μην καρφωθώ και άνοιξα το Intergalactican[6] που τυχαία βρισκόταν στο τραπέζι μου.

Μετά από λίγα λεπτά με αντίκρισε. Σηκώθηκε από το μπαρ και με πλησίασε.

«Πάει καιρός…», είπε και μου χτύπησε φιλικά την πλάτη..

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για συστάσεις αν και είχαμε να βρεθούμε από την εποχή των παγετώνων. Συζητήσαμε, θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε. Λίγο πριν φύγει μου έδωσε ένα εισιτήριο.

«Παίζουμε αύριο. Έλα!», είπε έβαλε την κιθάρα στην πλάτη και κατευθύνθηκε προς την παραλία.

Το επόμενο βράδυ πήγα να τους δω. Είχα να νιώσω τέτοια συγκίνηση από τα Πτεροσαύρια[7] του 19^ου αιώνα. Ο ήχος τους με είχε συνεπάρει, οι στίχοι τους μιλούσαν στην ψυχή μου, οι γκόμενες που ακολουθούσαν το γκρουπ ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ! Κατάλαβα αμέσως ότι εκείνο το βράδυ θα ήταν η αρχή μιας υπέροχης διαδρομής.

Από τότε έγιναν και άλλαξαν πολλά, ένα μόνο έμεινε σταθερό: Η Ουράνια Χλέπα καταξιώθηκε και άφησε το σημάδι της παντού. Θα ήθελα να αναφέρω μερικά μόνο περιστατικά για να αντιληφθείτε το μεγαλείο της στιγμής και τον θρίαμβο της τέχνης:

Θεωρώ σταθμό το 420 π.χ και την Alkibiades Drop Dead περιοδεία. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιοι καλλιτέχνες έπαιρναν θέση για τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα της εποχής τους. Ήταν οι μόνοι που αντιτάχθηκαν στον λαοπλάνο Αλκιβιάδη και αποκάλυψαν τα σχέδια του. Το μνημειώδες Sicily will be your grave στα Ελευσίνια Μυστήρια της επόμενης χρονιάς τους κόστισε τον οστρακισμό τους. Πικραμένοι κατέφυγαν στην αυλή του Πέρση σατράπη Τισσαφέρνη.

Είναι ευρέως γνωστό ότι το η ουράνια χλέπα ήταν το αγαπημένο συγκρότημα του Ιούλιου Καίσαρα (Gaius Julius Caesar). Λέγεται ότι τον ακολουθούσαν παντού μέχρι το 48 π.χ και την εκστρατεία στην Αίγυπτο. Εκεί σε μία συναυλία στην Αλεξάνδρεια η Κλεοπάτρα (η οποία ήταν από τις πιο φανατικές γκρούπι του συγκροτήματος) αντιλαμβανόμενη το μεγαλείο της μουσικής διέταξε το κάψιμο της βιβλιοθήκης της πόλης. Με αυτή την κίνηση ουσιαστικά παραδεχόταν το ασήμαντο των επιστημών και την ματαιότητα της ύπαρξης χωρίς την μουσική της Ουράνιας χλέπας. Μετά από αυτή την εξέλιξη ο Καίσαρας κυνήγησε ανηλεώς την μπάντα θεωρώντας την υπεύθυνη για την καταστροφή. Οι διώξεις παρέμειναν μέχρι το785 και την περίφημη ρήση του Καρλομάγνου περί συγχώρεσης[8]

Παρόντες πάντα στους μεγάλους αγώνες της Πίστης, υπήρξαν οι πρώτοι που ακολούθησαν το κάλεσμα του Παπα Γρηγορίου του Η΄ και συμμετείχαν στη Γ’ Σταυροφορία. Κατόρθωσαν να γοητεύσουν τους άπιστους υπερασπιστές της Ιερουσαλήμ με τον ήχο τους, με αποτέλεσμα να παραδίδονται αμαχητί και να κάνουν έξαλλο τον Σαλαντίν που ζητούσε τα κεφάλια τους και το CD τους. Ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης τους οδήγησε πάλι στους Αγίους Τόπους, το 1994 αυτή την φορά, μετά τον ημιτελικό του Φαιναλ φορ. Η συναυλία στο Τελ Αβίβ έμεινε στην ιστορία για τα 3 τραγούδια που ερμήνευσαν μαζί με τον Ροι Τάρπλει αλλά και τον μυθικό καβγά του συγκροτήματος με τους Αλβέρτη- Οικονόμου και την σύλληψη τους από την Μοσάντ.

Πολύ σημαντική θεωρείται η προσφορά τους και στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Ήταν αυτοί που έπαιζαν επί 2 σερί μήνες στο Μεσολόγγι, δίνοντας θάρρος στους έγκλειστους, στο θεϊκής έμπνευσης κονσέρτο τους με τίτλο No Way Out. Η αναγνώριση από το ελληνικό κράτος ήρθε πολύ αργότερα όταν υποχρεώθηκε μετά από μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις να ονομάσει μια πόλη Ουρανούπολη στο μοντέλο του Βύρωνα[9]

Οι πιο δύσκολες μέρες για το συγκρότημα ήρθαν όταν αποχώρησε ένα μέλος για να ακολουθήσει ποδοσφαιρική καριέρα με την φανέλα της Μπόχουμ και μετά της Άλκμααρ. Αυτό όμως δεν αποθάρρυνε καθόλου τους υπόλοιπους. Όταν μάλιστα το πρώην μέλος περνούσε δύσκολες στιγμές στην Ολλανδία, επειδή δεν μπορούσε να καθιερωθεί στην ενδεκάδα της Άλκμααρ, το συγκρότημα ξεκίνησε συναυλίες με τον συγκινητικό τίτλο: Ο Αγώνας ενάντια στον πάγκο είναι αγώνας ενάντια στο κράτος με αποτέλεσμα την επανένωση της αγαπημένης μας μπάντας.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να τονίσω ότι με το κείμενο επιδιώκω να δείξω το εύρος της καλλιτεχνικής και πολιτιστικής επιρροής της μπάντας και την διαχρονικότητα της. Υπόσχομαι αναλυτική παρουσίαση των σημαντικότερων συναυλιών στην επέτειο των 20 Αιώνων.